Inde sermone vario sex illa a Dipylo stadia confecimus.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Quod autem in homine praestantissimum atque optimum est, id deseruit. Bonum incolumis acies: misera caecitas. Duo Reges: constructio interrete. Sed haec quidem liberius ab eo dicuntur et saepius.

Bork Satisne vobis videor pro meo iure in vestris auribus commentatus? Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc? Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Odium autem et invidiam facile vitabis. Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate. Sin tantum modo ad indicia veteris memoriae cognoscenda, curiosorum. Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Homines optimi non intellegunt totam rationem everti, si ita res se habeat. Hoc positum in Phaedro a Platone probavit Epicurus sensitque in omni disputatione id fieri oportere. Tum, Quintus et Pomponius cum idem se velle dixissent, Piso exorsus est. Invidiosum nomen est, infame, suspectum.

Hic ambiguo ludimur.

Sin kakan malitiam dixisses, ad aliud nos unum certum vitium consuetudo Latina traduceret. Cetera illa adhibebat, quibus demptis negat se Epicurus intellegere quid sit bonum. Quos quidem tibi studiose et diligenter tractandos magnopere censeo. Quasi ego id curem, quid ille aiat aut neget.

Sed eum qui audiebant, quoad poterant, defendebant sententiam suam. Non potes, nisi retexueris illa. Urgent tamen et nihil remittunt. Quorum altera prosunt, nocent altera. Quid enim est a Chrysippo praetermissum in Stoicis? An ea, quae per vinitorem antea consequebatur, per se ipsa curabit? At quanta conantur! Mundum hunc omnem oppidum esse nostrum! Incendi igitur eos, qui audiunt, vides. Quid turpius quam sapientis vitam ex insipientium sermone pendere? Sed ille, ut dixi, vitiose. Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam;

Istic sum, inquit.

Nam si beatus umquam fuisset, beatam vitam usque ad illum a Cyro extructum rogum pertulisset. Ergo hoc quidem apparet, nos ad agendum esse natos. Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia. Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur? Idemne, quod iucunde? Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Luxuriam non reprehendit, modo sit vacua infinita cupiditate et timore.

Putabam equidem satis, inquit, me dixisse. Quae cum dixisset paulumque institisset, Quid est? Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Fortasse id optimum, sed ubi illud: Plus semper voluptatis? Eadem nunc mea adversum te oratio est. Portenta haec esse dicit, neque ea ratione ullo modo posse vivi; Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Atque ab isto capite fluere necesse est omnem rationem bonorum et malorum. Quae cum dixisset, finem ille.

Atqui iste locus est, Piso, tibi etiam atque etiam confirmandus, inquam; Verum audiamus. Ita multo sanguine profuso in laetitia et in victoria est mortuus. Septem autem illi non suo, sed populorum suffragio omnium nominati sunt. Utilitatis causa amicitia est quaesita. Quicquid porro animo cernimus, id omne oritur a sensibus;

Quis istum dolorem timet? Id enim volumus, id contendimus, ut officii fructus sit ipsum officium. Sed ut iis bonis erigimur, quae expectamus, sic laetamur iis, quae recordamur. Cur deinde Metrodori liberos commendas? Haec mihi videtur delicatior, ut ita dicam, molliorque ratio, quam virtutis vis gravitasque postulat. Utinam quidem dicerent alium alio beatiorem! Iam ruinas videres.

Si mala non sunt, iacet omnis ratio Peripateticorum.

Sed residamus, inquit, si placet. Stoicos roga. Hoc ipsum elegantius poni meliusque potuit. Erat enim Polemonis. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles? Quae contraria sunt his, malane?