Venit enim mihi Platonis in mentem, quem accepimus primum hic disputare solitum;
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Pisone in eo gymnasio, quod Ptolomaeum vocatur, unaque nobiscum Q. Quamquam id quidem licebit iis existimare, qui legerint. Eam tum adesse, cum dolor omnis absit; Duo Reges: constructio interrete. Stulti autem malorum memoria torquentur, sapientes bona praeterita grata recordatione renovata delectant. Isto modo, ne si avia quidem eius nata non esset.
Longum est enim ad omnia respondere, quae a te dicta sunt.
Luxuriam non reprehendit, modo sit vacua infinita cupiditate et timore. Nam illud quidem adduci vix possum, ut ea, quae senserit ille, tibi non vera videantur. Contemnit enim disserendi elegantiam, confuse loquitur. Eam si varietatem diceres, intellegerem, ut etiam non dicente te intellego; Scientiam pollicentur, quam non erat mirum sapientiae cupido patria esse cariorem.
Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis;
Contineo me ab exemplis. Nam si beatus umquam fuisset, beatam vitam usque ad illum a Cyro extructum rogum pertulisset. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Praeclare hoc quidem. Et quod est munus, quod opus sapientiae? Cupit enim dícere nihil posse ad beatam vitam deesse sapienti. Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Non igitur bene.
Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est?
Nam si amitti vita beata potest, beata esse non potest. Quantum Aristoxeni ingenium consumptum videmus in musicis? Ita enim vivunt quidam, ut eorum vita refellatur oratio. Sed erat aequius Triarium aliquid de dissensione nostra iudicare. Immo istud quidem, inquam, quo loco quidque, nisi iniquum postulo, arbitratu meo. Huic mori optimum esse propter desperationem sapientiae, illi propter spem vivere. Quid, si etiam iucunda memoria est praeteritorum malorum? Quid Zeno? Haec bene dicuntur, nec ego repugno, sed inter sese ipsa pugnant. Quodcumque in mentem incideret, et quodcumque tamquam occurreret.
Sapiens autem semper beatus est et est aliquando in dolore; Quare attende, quaeso. Quid me istud rogas? Quos nisi redarguimus, omnis virtus, omne decus, omnis vera laus deserenda est. Virtutis, magnitudinis animi, patientiae, fortitudinis fomentis dolor mitigari solet. Ratio quidem vestra sic cogit. Atque hoc loco similitudines eas, quibus illi uti solent, dissimillimas proferebas.
Eaedem enim utilitates poterunt eas labefactare atque pervertere. Quid de Platone aut de Democrito loquar? Quodsi vultum tibi, si incessum fingeres, quo gravior viderere, non esses tui similis; Expectoque quid ad id, quod quaerebam, respondeas. Mihi quidem Homerus huius modi quiddam vidisse videatur in iis, quae de Sirenum cantibus finxerit. Quid ergo aliud intellegetur nisi uti ne quae pars naturae neglegatur? Nec vero alia sunt quaerenda contra Carneadeam illam sententiam. Quae similitudo in genere etiam humano apparet.
Quare conare, quaeso.
Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt. Vitiosum est enim in dividendo partem in genere numerare. Sed quid ages tandem, si utilitas ab amicitia, ut fit saepe, defecerit? Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae? Nam adhuc, meo fortasse vitio, quid ego quaeram non perspicis. Optime, inquam. Sed plane dicit quod intellegit. Vitae autem degendae ratio maxime quidem illis placuit quieta.
Sic consequentibus vestris sublatis prima tolluntur.
Qui non moveatur et offensione turpitudinis et comprobatione honestatis? Iam in altera philosophiae parte. Aliter autem vobis placet. Ut aliquid scire se gaudeant? Unum nescio, quo modo possit, si luxuriosus sit, finitas cupiditates habere. Nam illud quidem adduci vix possum, ut ea, quae senserit ille, tibi non vera videantur.
Summae mihi videtur inscitiae.
Quo modo autem philosophus loquitur? Illa videamus, quae a te de amicitia dicta sunt. Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae? Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Quae autem natura suae primae institutionis oblita est?
Tria genera bonorum; Dempta enim aeternitate nihilo beatior Iuppiter quam Epicurus; Quippe: habes enim a rhetoribus; Itaque quantum adiit periculum! ad honestatem enim illum omnem conatum suum referebat, non ad voluptatem. Sin aliud quid voles, postea. Quae diligentissime contra Aristonem dicuntur a Chryippo. Quis non odit sordidos, vanos, leves, futtiles?