Qui est in parvis malis.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Tanta vis admonitionis inest in locis; Cur id non ita fit? Quod, inquit, quamquam voluptatibus quibusdam est saepe iucundius, tamen expetitur propter voluptatem. Duo Reges: constructio interrete. Est igitur officium eius generis, quod nec in bonis ponatur nec in contrariis. Et ille ridens: Video, inquit, quid agas; Ita redarguitur ipse a sese, convincunturque scripta eius probitate ipsius ac moribus. In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum; Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur.

Sed quanta sit alias, nunc tantum possitne esse tanta.

Hic ambiguo ludimur. Nunc vides, quid faciat. Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere. Cur igitur easdem res, inquam, Peripateticis dicentibus verbum nullum est, quod non intellegatur?

Nosti, credo, illud: Nemo pius est, qui pietatem-; Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Contemnit enim disserendi elegantiam, confuse loquitur. Quis est autem dignus nomine hominis, qui unum diem totum velit esse in genere isto voluptatis? Inde igitur, inquit, ordiendum est. Quid de Platone aut de Democrito loquar? Etenim si delectamur, cum scribimus, quis est tam invidus, qui ab eo nos abducat? Si verbum sequimur, primum longius verbum praepositum quam bonum. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Hic nihil fuit, quod quaereremus.

Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi.

Ut placet, inquit, etsi enim illud erat aptius, aequum cuique concedere. Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus. Mihi quidem Homerus huius modi quiddam vidisse videatur in iis, quae de Sirenum cantibus finxerit. Sed tamen est aliquid, quod nobis non liceat, liceat illis. Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia. Cum autem in quo sapienter dicimus, id a primo rectissime dicitur. Primum in nostrane potestate est, quid meminerimus? Summum ením bonum exposuit vacuitatem doloris;

Graecum enim hunc versum nostis omnes-: Suavis laborum est praeteritorum memoria.

Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Sequitur disserendi ratio cognitioque naturae; Ita prorsus, inquam; Sit enim idem caecus, debilis. Ait enim se, si uratur, Quam hoc suave! dicturum. Sin laboramus, quis est, qui alienae modum statuat industriae?

Tu vero, inquam, ducas licet, si sequetur;

At hoc in eo M. Hoc unum Aristo tenuit: praeter vitia atque virtutes negavit rem esse ullam aut fugiendam aut expetendam. Quae hic rei publicae vulnera inponebat, eadem ille sanabat. Magna laus. Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. An me, inquam, nisi te audire vellem, censes haec dicturum fuisse?