Quis est enim, in quo sit cupiditas, quin recte cupidus dici possit?
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Et homini, qui ceteris animantibus plurimum praestat, praecipue a natura nihil datum esse dicemus? Duo Reges: constructio interrete. Sed quia studebat laudi et dignitati, multum in virtute processerat. Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. Haec igitur Epicuri non probo, inquam. Quod si ita se habeat, non possit beatam praestare vitam sapientia.
Nondum autem explanatum satis, erat, quid maxime natura vellet. Tu enim ista lenius, hic Stoicorum more nos vexat. Sed quid minus probandum quam esse aliquem beatum nec satis beatum? Sed vobis voluptatum perceptarum recordatio vitam beatam facit, et quidem corpore perceptarum. Sed haec ab Antiocho, familiari nostro, dicuntur multo melius et fortius, quam a Stasea dicebantur. Uterque enim summo bono fruitur, id est voluptate.
Etenim semper illud extra est, quod arte comprehenditur. Quid enim ab antiquis ex eo genere, quod ad disserendum valet, praetermissum est? Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Ita fit ut, quanta differentia est in principiis naturalibus, tanta sit in finibus bonorum malorumque dissimilitudo.
Summum a vobis bonum voluptas dicitur.
Tria genera cupiditatum, naturales et necessariae, naturales et non necessariae, nec naturales nec necessariae. Quid, quod homines infima fortuna, nulla spe rerum gerendarum, opifices denique delectantur historia? Cum audissem Antiochum, Brute, ut solebam, cum M. Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Qua ex cognitione facilior facta est investigatio rerum occultissimarum.
Cur tantas regiones barbarorum pedibus obiit, tot maria transmisit?
Consequentia exquirere, quoad sit id, quod volumus, effectum. Quos nisi redarguimus, omnis virtus, omne decus, omnis vera laus deserenda est. Ut optime, secundum naturam affectum esse possit. Hoc ille tuus non vult omnibusque ex rebus voluptatem quasi mercedem exigit. Ab hoc autem quaedam non melius quam veteres, quaedam omnino relicta. Sed tamen omne, quod de re bona dilucide dicitur, mihi praeclare dici videtur. Hoc loco tenere se Triarius non potuit. Quid ergo attinet gloriose loqui, nisi constanter loquare? Quae similitudo in genere etiam humano apparet. Callipho ad virtutem nihil adiunxit nisi voluptatem, Diodorus vacuitatem doloris.
Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem;
Dic in quovis conventu te omnia facere, ne doleas. Primum quid tu dicis breve? At coluit ipse amicitias. Quamquam tu hanc copiosiorem etiam soles dicere. Istam voluptatem, inquit, Epicurus ignorat? Facillimum id quidem est, inquam. At quicum ioca seria, ut dicitur, quicum arcana, quicum occulta omnia?
Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt.
An dolor longissimus quisque miserrimus, voluptatem non optabiliorem diuturnitas facit? A mene tu? Sed fac ista esse non inportuna; Sin te auctoritas commovebat, nobisne omnibus et Platoni ipsi nescio quem illum anteponebas? Re mihi non aeque satisfacit, et quidem locis pluribus. Sed quae tandem ista ratio est? Quae cum essent dicta, discessimus. Ipse Epicurus fortasse redderet, ut Sextus Peducaeus, Sex. Non enim in selectione virtus ponenda erat, ut id ipsum, quod erat bonorum ultimum, aliud aliquid adquireret. Qui autem esse poteris, nisi te amor ipse ceperit?
Iam id ipsum absurdum, maximum malum neglegi. Mihi, inquam, qui te id ipsum rogavi? Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet. Sed residamus, inquit, si placet. Hoc etsi multimodis reprehendi potest, tamen accipio, quod dant. Quam illa ardentis amores excitaret sui! Cur tandem?