Idem iste, inquam, de voluptate quid sentit?
Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo sint. Cur id non ita fit? Bestiarum vero nullum iudicium puto. Magno hic ingenio, sed res se tamen sic habet, ut nimis imperiosi philosophi sit vetare meminisse. Duo Reges: constructio interrete. Inde igitur, inquit, ordiendum est.
Qui enim voluptatem ipsam contemnunt, iis licet dicere se acupenserem maenae non anteponere.
Prodest, inquit, mihi eo esse animo. Quae sequuntur igitur? Quodsi ipsam honestatem undique pertectam atque absolutam.
Mihi enim satis est, ipsis non satis. Itaque hoc frequenter dici solet a vobis, non intellegere nos, quam dicat Epicurus voluptatem. Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum. Aufert enim sensus actionemque tollit omnem.
Bonum integritas corporis: misera debilitas.
Non dolere, inquam, istud quam vim habeat postea videro; Quod non faceret, si in voluptate summum bonum poneret. Tuo vero id quidem, inquam, arbitratu. Causa autem fuit huc veniendi ut quosdam hinc libros promerem. Primum cur ista res digna odio est, nisi quod est turpis? Hunc vos beatum;
Voluptatem cum summum bonum diceret, primum in eo ipso parum vidit, deinde hoc quoque alienum; Nam quibus rebus efficiuntur voluptates, eae non sunt in potestate sapientis. Ne tum quidem te respicies et cogitabis sibi quemque natum esse et suis voluptatibus? Teneo, inquit, finem illi videri nihil dolere. Ita ne hoc quidem modo paria peccata sunt. Ego vero isti, inquam, permitto.
Totum autem id externum est, et quod externum, id in casu est. Istam voluptatem perpetuam quis potest praestare sapienti? Est enim effectrix multarum et magnarum voluptatum. At ille pellit, qui permulcet sensum voluptate. Ut scias me intellegere, primum idem esse dico voluptatem, quod ille don. Tu autem negas fortem esse quemquam posse, qui dolorem malum putet.
Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Certe, nisi voluptatem tanti aestimaretis. Atque haec ita iustitiae propria sunt, ut sint virtutum reliquarum communia. Quid ergo hoc loco intellegit honestum? Sed quid attinet de rebus tam apertis plura requirere? Iam quae corporis sunt, ea nec auctoritatem cum animi partibus, comparandam et cognitionem habent faciliorem.
Tum Torquatus: Prorsus, inquit, assentior; Bonum negas esse divitias, praeposìtum esse dicis? Tenesne igitur, inquam, Hieronymus Rhodius quid dicat esse summum bonum, quo putet omnia referri oportere? Confecta res esset. Quis istud possit, inquit, negare? Apparet statim, quae sint officia, quae actiones. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Murenam te accusante defenderem. Te ipsum, dignissimum maioribus tuis, voluptasne induxit, ut adolescentulus eriperes P.